Πολλά ακούγονται το τελευταίο διάστημα γύρω από το θέμα της σεξουαλική παρενόχλησης με αφορμή την καταγγελία-κόλαφο της Σοφίας Μπεκατώρου, πρωταθλήτριας της ιστιοπλοΐας για τον βιασμό που υπέστη από μεγαλοπαράγοντατης αθλητικής ομοσπονδίας και τότε προπονητή της. Έπειτα από την καταγγελία αυτή ακολούθησαν και άλλες αυτή τη φορά από το χώρο του θεάτρου.
Τα στόματα άρχισαν να ανοίγουν το ένα μετά το άλλο φέρνοντας στη σέντρα της ντροπής ευυπόληπτους ηθοποιούς όπου πίσω από το χαμόγελο και την αγάπη του κόσμου δημιούργησαν ένα κατεστημένο φόβου και εξευτελισμού των συναδέλφων τους. Τα θύματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι γυναίκες. Τυχαίο; Δεν νομίζω..
Παρά την υποτιθέμενη πρόοδο που έχει κάνει η κοινωνία μας σε ζητήματα ισότητας των δύο φύλων ακόμα μυρίζει η σήψη της υποκρισίας πίσω από τις κλειστές πόρτες. Το χειρότερο όλων είναι ότι αντί η κοινωνία να αγκαλιάσει τα θύματα της ίδιας της της πατριαρχικής νοοτροπίας, ένα μεγάλο ποσοστό της στέκεται με καχυποψία και ψόγους απέναντί τους. Λένε μάλιστα ότι πια έχει γίνει της μόδας να βγαίνουν γυναίκες και να καταγγέλλουν περιστατικά κακοποίησης.
«Και γιατί κυρία μου βγαίνεις μετά από 10 χρόνια και το λες; Τότε είχες συμφέρον να το ανεχτείς για να χτίσεις καριέρα, δεν έχεις δικαίωμα να μιλήσεις!». Τις συγκεκριμένες κουβέντες δεν τις άκουσα μόνο από άντρες δυστυχώς.. Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι το άκουσα από γυναίκες. Ναι από γυναίκες που ξέρουν τι σημαίνει δεν κυκλοφορώ μόνη μου μετά τις 11 το βράδυ στους δρόμους, ξέρουν τι σημαίνει να με ακουμπά περίεργα κάποιος στο λεωφορείο, ξέρουν τι σημαίνει να ανέχεσαι σεξιστικά σχόλια στο χώρο εργασίας σου και να σωπαίνεις για να μη χάσεις τη δουλειά που δίνει ψωμί στα παιδιά σου, ξέρουν τι σημαίνει να κρίνεσαι για την ενδυμασία σου, ξέρουν τι σημαίνει να πέφτει όλη η ευθύνη σε σένα…
Ας μη γελιόμαστε κυρίες μου όλες μας έχουμε βιώσει κάτι αντίστοιχο άλλες σε μικρότερο και άλλες σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Σημασία έχει όμως να κοπεί το πρόβλημα από τη ρίζα. Και αυτό πρέπει πάλι εμείς οι γυναίκες να πρωτοστατήσουμε σε αυτό. Ως μητέρες είμαστε τα πρώτα γυναικεία πρότυπα που έρχονται σε επαφή τα παιδιά μας. Οφείλουμε μεγαλώσουμε αγόρια που θα αγαπούν και θα σέβονται τις γυναίκες και κορίτσια που θα αγαπούν και θα σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους . Ας σταματήσει πια ο γιος να θεωρείται μαγκιά το να έχει σχέση με 10 κοπέλες ταυτόχρονα και η κόρη να πρέπει να είναι σεμνό και ταπεινό σε βαθμό σχιζοφρένειας.
Ας σταματήσει η κοινωνία να μεγαλώνει εν δυνάμει βιαστές. Οχι κυρίες και κύριοι καμία βιασμένη ψυχικά και σωματικά γυναίκα δεν τα ήθελε για να ταπάθει όπως λέτε. Οταν ένας άνθρωπος λέει όχι εννοεί ΟΧΙ. Μην εθελοτυφλούμε, οι βιασμοί δεν γίνονται πάντα σε σκοτεινά δρομάκια κάποιας μεγαλούπολης. Το 96% των περιπτώσεων ο βιαστής προέρχεται από το κοντινό περιβάλλον του θύματος γι’ αυτό και το θύμα υπό κατάσταση σοκ δεν αμύνεται όχι γιατί το ήθελε ή γιατί είναι χαζή όπως έχουν υποστηρίξει αρκετοί κατά καιρούς.
Δεν μπορούμε να δαιμονοποιήσουμε φυσικά όλο το ανδρικό φύλο. Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει το χαρακτήρα του μέσα από τα βιώματα και τις αξίες που έχει εκλάβει. Το μόνο που μπορούμενα κάνουμε είναι να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας οποιουδήποτε φύλου , καταγωγής ή χρώματος είναι. Ας προσπαθήσουμε να πάμε ένα βήμα παρακάτω την κοινωνία μας ,μακριά από προκαταλήψεις και στερεότυπα .Να μπορούν όλοι οι άνθρωποι άνδρες και γυναίκες να συμβιώνουν και να αναπτύσσονται αρμονικά .Η γυναίκα πια να μπορεί να έχει ίσες ευκαιρίες, ίση μεταχείριση και ίσες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον..Της αξίζει..ΜΑΣ ΑΞΙΖΈΙ
