Θα έπρεπε να σχηματιστεί δικογραφία ΄΄σε αυτό το έγκλημα'' προς όλους τους ηθικούς αυτουργούς της κοινωνίας ..
Μέρος Α'
Το Παιδί ήταν το θύμα , η μητέρα η φερόμενη ως ''Δράστης'' , αλλά ο δράστης της ''μητέρας'' ποιος ήταν ;
Ο τίτλος του ρεπορτάζ όλων των ΜΜΕ ήταν
'' Τραγωδία στην Πεύκη : Μητέρα πέταξε το παιδί της από την ταράτσα και αυτοκτόνησε ΄΄ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ''
Μια είδηση που δεν αναλύθηκε από τα ΜΜΕ , την άφησαν να προσπεράσει χωρίς να σταθούν πάνω από την υπόθεση και να εμβαθύνουν στην είδηση αυτή , σε κάποιους σοβαρούς παράγοντες κι έτσι καλούμε να την αναλύσω δημοσιογραφικά και να σταθώ στην είδηση αυτή ώστε να αναλύσω όλες τις διαστάσεις .
Η είδηση ήταν πως στις 11:40 στις 2/01/2020 ημέρα Πέμπτη , μια 35χρονη μητέρα πέταξε το 5χρονο κοριτσάκι της από την ταράτσα της πολυκατοικίας επί της οδού Κολοκοτρώνη 67 και εν συνεχεία πήδηξε κι η ίδια στο κενό . Και παιδί και μητέρα βρήκαν φρικτό θάνατο . Οι πρώτες πληροφορίες που βγήκαν στην δημοσιότητα ήταν πως η 35χρονη μητέρα ήταν σε διάσταση με τον σύζυγο της και αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα, σημειώνεται πως το 5χρονο κοριτσάκι ήταν ΑΜΕΑ , είχε σύνδρομο Down .
Το έλλειπες ρεπορτάζ είναι εμφανές , λίγα λόγια , φτωχό και βλέπουμε μια αναπαραγωγή της είδησης αυτό που εμείς οι αστυνομικοί και δικαστικοί ρεπόρτερ, λέμε ( copy news) αντιγραφή της είδησης δηλαδή . Φυσικά εκ των υστέρων τα ΜΜΕ παρουσίασαν τις μαρτυρίες του παππού , πεθερού της 35χρονης και γειτόνων . Όπου όλοι είχαν άποψη για την τραγωδία και μιλούσαν ως ειδήμονες .
Ερευνώντας την υπόθεση η ίδια και μιλώντας με τις Αστυνομικές Αρχές του που έχουν αναλάβει την υπόθεση , με την Υποδιεύθυνση Ασφαλείας Βορειοανατολικής Αττικής , όπου ήταν ευγενέστατοι , και πρόθυμοι να με βοηθήσουν λόγο της ιδιότητας μου του Αστυνομικού & Δικαστικού Ρεπόρτερ στην Εγκληματολογία , συνέλεξα μερικά στοιχεία που οφείλω να τα παραθέσω στο Ρεπορτάζ μου .
Η πρώτη μου ερώτηση ήταν αν η μητέρα δεχόταν ψυχολογική υποστήριξη από κάποιον ειδικό και μου απάντησαν πως η μητέρα δεν δεχόταν υποστήριξη , είναι ερευνημένο και γραμμένο στη δικογραφία.
Η δεύτερη ερώτηση μου ήταν αν όντως ήταν αυτοκτονία κι όχι ανθρωποκτονία , κάποιος δηλαδή να έριξε το παιδί και τη μητέρα από την ταράτσα και μου απάντησαν πως μέχρι στιγμής όλα δείχνουν αυτοκτονία αλλά περιμένουν χωρίς να έχουν κλείσει τον φάκελο της υπόθεσης για άλλες τυχών μαρτυρίες .
Η τρίτη ερώτηση μου ήταν αν η μητέρα έμαθε πως πάσχει από κάποια ανίατη ασθένεια και πήρε την απόφαση να πέσει από την ταράτσα πρώτα πετώντας το παιδί κι έπειτα δίνοντας τέλος στη ζωή της μιας και κανείς δεν θα μπορούσε να φροντίσει το ανάπηρο παιδί της όπως αυτή. Η απάντηση ήταν πως κάτι τέτοιο δεν έχει ερευνηθεί.
Συνεπώς θα συνεχίσω να ερευνώ την υπόθεση , γιατί το να γράφουμε μόνο την είδηση δεν είναι αρκετό .
Κι έρχομαι τώρα στις διαστάσεις συνέχειας του Ρεπορτάζ μου .
''Φυσικά και κανείς δεν ξέρει τι οδήγησε την 35χρονη σε αυτή αποτρόπαια πράξη αναφέρουν τα ΜΜΕ . ''
Η χρήση της λέξης '' αποτρόπαια'' είναι όντως για την πράξη της μητέρας , ή της κοινωνίας , με σοβαρές ελλείψεις τις δομών στήριξης οικογενειών με παιδιά με αναπηρία ώστε να ενταχθούν ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας , ή της νοοτροπίας της κοινωνίας προς τις αναπηρίες που ωθεί με κοινωνικό αποκλεισμό όποια αναπηρία και μήπως όχι της μητέρας ;
Το γράφω αυτό ως ερώτημα , γνωρίζοντας και θέτοντας με τεκμηρίωση , πως όταν το ανάπηρο άτομο και η οικογένεια , βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα ακατανόητο σε νοοτροπία κοινωνικό σύνολο και απορριπτικό περιβάλλον , αυτό από μόνο του οδηγεί στην αύξηση των πιθανοτήτων οξειών αντιδράσεων του ίδιου του ατόμου και της οικογένειας του . Έτσι λοιπόν όλη η οικογένεια βιώνει μια μη ισότιμη στάση της κοινωνίας με τις περισσότερες των περιπτώσεων να δημιουργεί μειονεξία στο παιδί και στους γονείς.
Η μητέρα ήταν νηπιαγωγός , συνεπώς γνώριζε πως το παιδί της που είχε αναπηρία λόγο σύνδρομο Down , δεν θα είχε ίση μεταχείριση με στο να ενταχθεί ισότιμα στο σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον . Ήδη όσο αφορά την αναπηρία των παιδιών αυτό και μόνο λόγο της νοοτροπίας του κοινωνικού συνόλου , είναι ήδη μια ΄΄τραγωδία'' που εξ αιτίας της αναπηρίας δεν υπάρχει ισότιμη αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο .
Ποιοι είναι λοιπόν οι υπεύθυνοι της ''αποτρόπαιας ΄'' πράξης , η μητέρα ή στην ελλειπή υποστηρικτική κοινωνική δομή , ή και το κοινωνικό σύνολο που δεν αποδέχεται το διαφορετικό ; Εύκολα κολλάει ταμπέλες το κοινωνικό σύνολο και φυσικά θεωρώντας τον εαυτό τους μη ανάπηρους , πιο βολικό είναι να είναι στο περιθώριο το η όποια αναπηρία και στην απομόνωση . Η απόκρυψη της αναπηρίας σε ήπιες περιπτώσεις μπορεί να μείνει αποκρυμμένη , όμως σε πιο βαριές περιπτώσεις δεν είναι εφικτό αυτό .
Παράλληλα όμως ακόμα και οι πολιτικό – κοινωνικές δομές παρεμποδίζουν το ανθρώπινο δικαίωμα ,να δημιουργήσουν ισότιμους πολίτες στην κοινωνία τους ανάπηρους και τους ''φυσιολογικούς'' . Επειδή λοιπόν μιλάμε για μια μονογονεϊκή οικογένεια , μητέρα -παιδί , να σας γνωστοποιήσω πως η απόρριψη και η μη ίση μεταχείριση , δημιουργεί επιστημονικά , στρες , συναισθηματικές διαταραχές λόγο του κοινωνικού μοντέλου προς την αναπηρία . Η μητέρα λοιπόν που ήταν φροντιστής του ανάπηρου παιδιού της , βιώνει αυξημένα επίπεδα στρεσογόνων παραγόντων , που επιστημονικά είναι αποδεδειγμένο .
Η αναπηρία λοιπόν δεν είναι το μόνο που έχει αξία στη ζωή και η κοινωνία χρειάζεται να ενημερωθεί τόσο ώστε να βλέπει , όχι μόνο την αναπηρία του ατόμου , αλλά να βλέπει το άτομο ως μια ύπαρξη που η αναπηρία είναι απλά ένα κομμάτι του και δεν αναιρεί τα όσα μπορεί στο σύνολο του να καταφέρει το άτομο .
Έτσι λοιπόν ένα παιδί ΑΜΕΑ , με διάγνωση ''συνδρόμου Down '' θα ζει στην περιθωριοποίηση , και θα καταπατούνται τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του που είναι Θεμελιώδη Δικαιώματα .
Το παιδί με αναπηρία βλέποντας πως δεν καταφέρνει να είναι ίσο προς το σύνολο , θα αναπτύξει μειονεξία ,που θα βγει σε Διαταραχές Συμπεριφοράς και Συναισθηματικών Διαταραχών κ.α που θα τα αναλύσω στο Β΄ Μέρος του δικού μου Ά Μέρους ρεπορτάζ όπου χώνω βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο .
Κλείνω το Α΄ Μέρος του ρεπορτάζ μου με το ότι δεν υπάρχουν κατηγορίες προγραμμάτων για τα άτομα με αναπηρία , με οικονομική ενίσχυση στην κάθε Κοινότητα .
Εμείς οι ειδικοί , γνωρίζουμε πως η έγκαιρη παρέμβαση σε τέτοιες περιπτώσεις αναπηρίας είναι μέριμνα για αποφυγή τέτοιων υποθέσεων . Τα άτομα κι η οικογένεια χρειάζονται κοντά τους ειδικούς ώστε να είναι δέκτες ασφάλειας , εμπιστοσύνης και στήριξης για να ξεπεράσουν με την επιστημονική παρέμβαση το κομμάτι της αναπηρίας .
Θα έδινα λοιπόν την ορολογία ΄΄Του κοινωνικού Εγκλήματος'' όπου δεν υπάρχει η ορολογία εγκληματολογικά , αλλά είναι ένα Έγκλημα που ποτέ δεν θα σχηματιστεί Δικογραφία των ηθικών αυτουργών.
Παναγιώτα Βασιλοπούλου : Αστυνομικός και Δικαστικός Ρεπόρτερ στην Εγκληματολογία με σπουδές και στη Σχολική Ψυχολογία .
