Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε πόλεμο κατά της δημόσιας υγείας με έναν εχθρό αόρατο, που δεν ξέρεις από πού και πώς να προφυλαχτείς, χιλιάδες νεκροί σε όλο τον κόσμο εκατοντάδες Άνθρωποι χάνουν την ζωή του καθημερινά μόνοι, σε ένα κρεβάτι εντατικής, η στο κρεβάτι του σπιτιού τους περιμένοντας βοήθεια, αδυνατώντας να τους προσφερθεί.Τα άμεσα μέτρα που πήρε η Χώρα μας δείχνουν ότι ελέγχεται η εξάπλωση του ιού κατά μεγάλο ποσοστό εφόσον τηρούμε τις εντολές των ειδικών και έτσι πρέπει να κάνουμε μέχρι το τέλος ώστε να έχουμε τις λιγότερες απώλειες.
Θα πρέπει να κάτσουμε να αναλογιστούμε την οικονομική ζημιά που προκάλεσε και θα προκαλέσει όλο αυτό, πόσοι άνθρωποι έμειναν χωρίς δουλεία? πόσοι δεν έχουν την καθημερινή τους τροφή? πόσες επιχειρήσεις θα ανοίξουν? και πόσες όχι? μετά από όλο αυτό ? και τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς?
Και η μόνη λύση είναι η αλληλεγγύη και η ανιδιοτελής προσφορά, η παροχή υλικής βοήθειας σε όσους πάσχουν και τη χρειάζονται, το σκούπισμα των δακρύων από τα πρόσωπα όσων πονούν. Η κουβέντα και η πρόθεσή μας να ακούσουμε, όποιον έχει την ανάγκη να μας ανοίξει την καρδιά του,
να απλώσουμε το χέρι μας σε όσους είναι πεσμένοι και αδυνατούν να σηκωθούν ,με κατανόηση, συμπαράσταση, σεβασμό.
Ας τα μοιραστούμε, λοιπόν όλα αυτά, κι ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, κι όλοι μαζί τους πιο αδύναμους. Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι.
Μένουμε σπίτι για να είμαστε και πάλι όλοι μαζί
